Dr Françoise Guiot

“IK MOEDIG MENSEN AAN OM NAAR ZICHZELF TE KIJKEN IN DE TOEKOMST”

Dermatologen zijn meer dan alleen specialisten die de beste behandeling voor hun patiënten voorschrijven. Vaak dragen ze ook bij tot de ondersteuning van de motivatie die nodig is om psoriasis in zijn geheel aan te pakken. Daar komt meer bij kijken dan enkel de juiste medicatie selecteren; het heeft ook te maken met stress en levensstijl, aldus dokter Françoise Guiot, dermatoloog en oprichtster van het Centre médical Saint-Georges in Grez-Doiceau.

Kun je ons eerst vertellen waarom je besloot om je te specialiseren in dermatologie? Was daar een bijzondere reden voor?

Ja. Ik ben dermatoloog geworden vanuit mijn persoonlijke ervaring. Al op heel jonge leeftijd had ik zoveel huidproblemen dat je er een dermatologische atlas had kunnen van maken. Dat heeft me gesensibiliseerd voor de impact van psoriasis. Gelukkig voor mij lijd ik aan een lichte vorm en zitten mijn plekken op plaatsen die niet opvallen, maar ik heb dus veel begrip voor deze aandoening en haar opstoten. Bij mij is de ernst van de plekken de perfecte barometer voor mijn stressniveau.

Vanuit je persoonlijke ervaring en tijdens je carrière heb je ongetwijfeld aanzienlijke evoluties in de voorgestelde behandelingen vastgesteld.

Psoriasis is een aandoening waarnaar gelukkig heel veel onderzoek gevoerd wordt. Er bestaan meerdere behandelingen en die worden steeds beter. Ik heb al die evoluties nauw opgevolgd: de waaier van mogelijke therapieën is de afgelopen twintig jaar aanzienlijk uitgebreid.

Je staat aan het hoofd van een klein centrum waar je een holistische aanpak van huidziekten voorstelt. Je werkt onder andere samen met een cardioloog, een podoloog en twee verpleegsters. Hoe verloopt de eerste afspraak met patiënten die je opzoeken met psoriasissymptomen?

In de meeste gevallen hebben de patiënten die voor het eerst komen al een idee van wat ze hebben, ook al zijn er uitzonderingen. Vaak komen ze hier terecht na een lange lijdensweg; sommigen zijn bijgevolg behoorlijk wanhopig. Tijdens die eerste raadpleging neem ik de tijd om de historiek van hun psoriasis na te gaan en zoek ik uit of hij gepaard gaat met andere aandoeningen, zoals hart- en vaatziekten, artritis, enzovoort. Ik analyseer welke behandelingen ze al gehad hebben en met welk resultaat. En ik probeer een timing op te stellen, met het oog op eventuele biotherapieën in de toekomst. Om daarvoor in aanmerking te komen moeten we immers over nauwkeurige data beschikken.
Vervolgens leg ik de etappes van het behandelingstraject uit: lokale behandelingen, lichttherapie, systemische behandelingen en biologicals. Ik geef ook uitleg over de ontstekingsmechanismen en -reacties, waarbij ik aan de patiënten toelicht hoe ze op verschillende niveaus van dat proces kunnen ingrijpen. Vaak horen ze voor het eerst dat ze ook zelf iets kunnen doen, meer bepaald door hun levensstijl aan te passen. De huid huilt de tranen die de ogen niet kunnen plengen, zeg ik vaak.

“De waaier van mogelijke therapieën is de afgelopen twintig jaar aanzienlijk uitgebreid.”

Wat bedoel je daarmee?

Dat je om te beginnen moet proberen je innerlijke stress te verlichten. Op die manier kun je ook je uiterlijke symptomen verlichten. Stress speelt echt een belangrijke rol in het uitbreken van psoriasis. Ook de levensstijl kan een aanzienlijke impact hebben: alcoholconsumptie, voeding, gewicht. Zonder ze onder druk te zetten, vertel ik de patiënten dat ze moeten proberen bepaalde goede gewoonten die hen niet te veel moeite kosten moeten aankweken en dat ze andere beter afbouwen. Soms stuur ik ze naar een diëtist, maar het feit dat ze een dieet zouden moeten volgen, schrikt velen af. Je moet als arts dan ook de nodige empathie aan de dag kunnen leggen.

Je voert ook motivatiegesprekken. Kun je daar iets meer over vertellen?

Ik gebruik een gesprekstechniek die gebaseerd is op sleutelwoorden en herformuleringen van wat mensen zeggen. Tegelijk moedig ik ze aan om naar zichzelf te kijken in de toekomst. Dat kan een belangrijke troef zijn om hun motivatie te ondersteunen. Ik vraag mijn patiënten bijvoorbeeld naar hun dierbaarste verlangen dat onmogelijk gemaakt wordt door psoriasis. De antwoorden zijn zeer verschillend, maar ik schrijf hun een behandeling voor en ik prik een termijn in de nabije toekomst. Zo kunnen ze naar die datum toeleven. We bepalen doelstellingen en die vormen de motor van hun motivatie.
In dat verband lijkt het me belangrijk dat het behandelingstraject goed uitgelegd wordt, net zoals de terugbetalingsvoorwaarden van de verschillende psoriasistherapieën, zowel aan de patiënten als aan de artsen. Dat kan een kostbare hulp zijn voor de specialisten en kan veel tijd besparen.

“Je moet de patiënten met empathie benaderen.”